มัสยิดดารุ้ลน่าฮีม  (แบนชะโด)

ประวัติความเป็นมา

            มัสยิดดารุ้ลน่าอีม เริ่มก่อสร้างเมื่อประมาณปี พ.ศ.2394 โดยสัปบุรุษในชุมชนบ้านแบนชะโดได้มีการปรึกษาหารือกันว่าควรมีสถานที่สำหรับปฏิบัติศาสนกิจ และเป็นที่อบรมสั่งสอนให้สัปบุรุษมีความรุ้ทางศาสนา ทำกิจกรรมเนื่องในวันสำคัญของศาสนา จึงได้มีการสร้างมัสยิด บนที่ดินที่ได้รับบริจาค จากโต๊ะกีพึ่ง พึ่งและ โดยสร้างเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวหลังคามุงแฝก มีขนาด กว้าง 8 เมตร ยาว 10 เมตร โดยมีการแต่งตั้งให้ โต๊ะกี พึ่พึ่งและ เป็นอีหม่ามคนแรก ส่วนคอเต็บ และ บิหลั่น นั้นช่วยกันทำหน้าที่ มีสัปบุรุษประมาณ 50 ครอบครัว 100 กว่าคน จนเมื่อประมาณปี 2454 ได้มีการซ่อมแซมอาคารมัสยิดเดิมที่ชำรุดโดยเปลี่ยนหลังคาจากแฝกเป็นสังกะสี และเทพื้นมัสยิดเป็นคอนกรีต

จนถึงปี 2484 อาคารมัสยิดชำรุดทรุดโทรมลงตามกาลเวลา ประกอบกับจำนวนสัปบุรุษที่เพิ่มขึ้นมาก คณะกรรมการบริหารมัสยิดจึงได้มีการประชุมปรึกษาหารือกัน มีมติให้สร้างอาคารมัสยิดขึ้นมาใหม่ เป็นอาคารคอนกรีต ขนาด กว้าง 8.5 เมตร ยาว 22 เมตร และได้มีการจดทะเบียนมัสยิดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ทะเบียนเลขที่ 78ลงวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ.2495 หลังจากนั้นด้วยจำนวนสัปบุรุษที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงได้มีการขยายอาคารมัสยิดออกมาจากอาคารเดิม เป็นขนาด กว้าง 12 เมตร ยาว 38 เมตร

ปัจจุบันด้วยจำนวนสัปบุรุษมีจำนวนมากขึ้น คณะกรรมการบริหารมัสยิดได้มีการประชุมหารือกัน และได้มีการต่อเติมอาคารอเนกประสงค์ (สุโต๊ะ) จากอาคารมัสยิดไปทางทิศตะวันออกเพื่อใช้สอยในกิจการของมัสยิดและชุมชน